Αν... - What if...

Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου... Λοιπόν, πριν πω τίποτα άλλο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν συμπαθώ τον Παπακαλιάτη. Ποτέ δεν τον συμπαθούσα και γι' αυτό είδα την ταινία με μεγάλη επιφύλαξη. Όλα είναι θέμα προοπτικής. Αποφάσισα λοιπόν μέρες που είναι, να κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτό το κείμενο δεν είναι πρόταση αλλά "αντιπρόταση". Σόρρυ, Χριστόφορε!

Πλοκή: Ο Δημήτρης και η Χριστίνα γνωρίζονται και ερωτεύονται και κάνουν οικογένεια. Τί θα γινόταν όμως αν ο Δημήτρης δεν πήγαινε βόλτα τον σκύλο του εκείνη την μέρα και δεν γνώριζε την Χριστίνα; Δύο εκδοχές της ίδιας ιστορίας, με φόντο την Αθήνα της κρίσης και με θέμα τον έρωτα και την μοίρα.

Κατ' αρχάς, όλη η ταινία είναι ο Παπακαλιάτης. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σε όλη του την καριέρα φτιάχνει ρόλους για τον εαυτό του για να φανεί ως ο πιο πονεμένος-ερωτευμένος-χτυπημένος από την μοίρα-ψαγμένος τύπος. Έτσι κι εδώ. Όλοι οι ρόλοι επισκιάζονται από τον Δημήτρη και στο τέλος δεν εμβαθύνουμε σε κανέναν. Και είναι κρίμα γιατί η συμμετοχή της Μάρω Κοντού και του Γιώργου Κωνσταντίνου είναι μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, αλλά χάνεται.

 Επίσης, όσο προχωρούσε η πλοκή χτυπούσα το κεφάλι μου από βαρεμάρα και μετάνιωνα που δεν βλέπαμε στην διπλανή αίθουσα το "Χόμπιτ". Τουλάχιστον αυτό θα είχε καλύτερους διαλόγους. Το γλυκανάλατο σε όλο του το μεγαλείο. Καμία διαφορά από τις τηλεοπτικές σειρές του σκηνοθέτη. Άσκοποι διάλογοι (και με σκυλιά...), καυγάδες που καταλήγουν σε αδιέξοδο, έρωτες με "βάθος" από το πουθενά, σκηνές σεξ με σκοπό να ανάψει το κοινό, χωρίς να τα καταφέρνει. Και πολλά κλισέ. Γενικά, η ταινία είναι ένα μωσαϊκό από σκηνές και καταστάσεις που κάπου έχουμε ξαναδεί, που κάτι μας θυμίζουν αλλά δεν ξέρουμε τι, με αποτέλεσμα να μπορείς να προβλέψεις τί θα γίνει δύο σκηνές πριν αυτό συμβεί. Βαρετό.

Παρ' όλα αυτά, ο Παπακαλιάτης κάνει μια φιλότιμη αλλά ανεπαρκή προσπάθεια να εγκλιματιστεί στην μεγάλη οθόνη χρησιμοποιώντας κάποια σκηνοθετικά ευρήματα, που, όμως, βγάζουν μάτι. Ο περίπατος που κάνει το ζευγάρι στα στενά της Πλάκας, και περνούν οι εποχές κι αυτοί αλλάζουν ρούχα, με έκανε να θέλω να το κλείσω... Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα. Επίσης, ο άνθρωπος έχει βγάλει το σκυλί του Μοναξιά... Μιλάει με την Μοναξιά του. Η Χριστίνα σκοτώνει την Μοναξιά του. Μας θεωρεί χαζούς. Και να μην ξεχνάμε τα κοινωνικο-οικονομικά σχόλια του Παπακαλιάτη, ε! Γέλασα.

Και φυσικά όλα αυτά περιτριγυρισμένα από αμπελοφιλοσοφίες για την μοίρα και τον έρωτα...

Το γούστο είναι υποκειμενική υπόθεση. Πάντως η εμπορική επιτυχία της ταινίας ήταν εξ' αρχής δεδομένη. Ήταν η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή του τηλεοπτικού σκηνοθέτη που είναι ο καλύτερος ίσως στο να κρατάει τους τηλεθεατές του στην οθόνη με πολύ λίγα μέσα. Οπότε μάλλον, το πείραμα πέτυχε.

Το trailer της ταινίας εδω.

Εγώ πάντως προτιμώ αυτό το "Αν". 

 

 Καλές γιορτές! :)

De Rouille et d`Os - Σώμα με Σώμα

Ίσως γνωρίζετε τον σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ από τις προηγούμενες δημιουργίες του, "Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου" και "Προφήτης". Σίγουρα έχετε δει την Μαριόν Κοτιγιάρ σε μια από τις πολλές ταινίες που ήταν εξαιρετική. Ίσως ακόμα έχετε στον νου σας τον νέο Ματίας Σόνερτς ως έναν από τους καλούς ανερχόμενους ηθοποιούς του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Όμως ο συνδυασμός των τριών σε αυτήή τη ταινία είναι μοναδικός. Και το αποτέλεσμα, ανατριχιαστικό.

Πλοκή: Η Στεφανί είναι μια εκπαιδεύτρια φαλαινών που μετά από ένα τραγικό ατύχημα χάνει και τα δύο της πόδια. Ο Αλί είναι ένας νέος πατέρας, άστεγος, μπερδεμένος που προσπαθεί να επιβιώσει μένοντας με την αδερφή του και κάνοντας ό,τι μπορεί για το χρήμα. Οι δυο τους συναντιούνται αναπάντεχα και μετά το ατύχημα της Στεφανί, δημιουργείται μια περίεργη σχέση ανάμεσα τους. 

Το θέμα της ταινίας είναι το κλασσικό μοτίβο του αμερικάνικου μελό. Ένα κορίτσι αγαπάει ένα αγόρι αλλά το αγόρι δεν ξέρει τί θέλει και τελικά πληγώνει το κορίτσι. Όμως εδώ είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Οι δύο χαρακτήρες είναι αληθινοί, με τα προβλήματα και τα ελλατώματα τους, με τις ανάγκες και τα λάθη τους. Η ζωή τους δίνει εμπόδια και αυτοί καταφέρνουν να πηδούν όλα και πιο ψηλά για να τα ξεπεράσουν. Η Στεφανί βλέπει τον κόσμο της να γκρεμίζεται μετά το ατύχημα αλλά συνεχίζει ψύχραιμη και ώριμη για να κερδίσει ξανά αυτό που χάθηκε. Ο Αλί, ενώ ξέρει πως έχει κάνει πολλά λάθη, καταφέρνει να τα βρει με τον εαυτό του και να εξιλεωθεί. Και οι δύο είναι "ανάπηροι", είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά, αλλά κάνουν μαζί τα πρώτα βήματα προς την σωτηρία. 

Ο Ζακ Οντιάρ δημιουργεί την ατμόσφαιρα της ταινίας με τα πλάνα του και στήνει το σενάριο με την κάμερα. Παίζει με την κίνηση και την ακινησία, την επαφή τον σωμάτων και την απομάκρυνση των ανθρώπων. Ό,τι έχει να πει το λέει με τα προσεγμένα πλάνα και τις αναλογίες του. Και, κατά την γνώμη μου, αν ένα πράγμα πρέπει να κάνει ένας καλός σκηνοθέτης, είναι αυτό ακριβώς: να διηγείται ιστορίες με εικόνες. Η ιστορία που διηγείται λοιπόν είναι ρεαλιστική και καθόλου γλυκανάλατη και δακρύβρεχτη. Επιλέγει να δείξει τις πληγές από τον ακρωτηριασμό, τον βρώμικο έρωτα, το αίμα από την πάλη και τα σπασμένα κόκκαλα, χωρίς να κρύβεται. 

Οι πρωταγωνιστές φαίνεται να ξεπερνούν πολύ γρήγορα την μία τραγωδία τους για να αντιμετωπίσουν την επόμενη. Αλλά αυτό δεν δείχνει επιπολαιότητα, αλλά ωριμότητα και ρεαλιστική σκληρότητα. Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι και εδώ υπέροχη, αποτυπώνοντας στο πρόσωπο και το σώμα της αυτά που δεν λέει. Τσαλακώνεται αλλά παραμένει μεγαλοπρεπείς, για να σταθεί δίπλα στον Ματίας Σόνερτς που την χρειάζεται. Αυτός με την σειρά του αποδεικνύεται ένας από τους πιο δυνατούς νέους ηθοποιούς, με μια εξαιρετική ερμηνεία.

Η αγάπη έρχεται αργά και είναι ένα διαφορετικό είδος αγάπης. Μια αγάπη σωτηρίας και επιβίωσης, εξιλέωσης για τους ήρωες και τους θεατές. Το "Σώμα με Σώμα" είναι μια δυνατή ταινία για τα όρια και τις αντοχές, που θα συγκλονίσει. 

  

Προβάλλεται στις αίθουσες από τις 29 Νοεμβρίου.