Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Η Μηχανή της Χαράς - Hysteria

 

Η ταινία της εβδομάδας μας μεταφέρει στην βικτοριανή Αγγλία, κάπου στα 1880 και στην "επιδημία" της γυναικείας υστερίας, μέσα από την χαριτωμένη κωμωδία της Τάνια Γουέξλερ. Μια γαργαλιστική ηθογραφική ταινία βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα που εξερευνά θέματα ταμπού σε μια σεμνότυφη εποχή.

Πλοκή: Στην Αγγλία του 1880, ο χαρισματικός νεαρός γιατρός Μόρτιμερ Γκράνβιλ (Χιου Ντάνσι) έχει μόλις χάσει τη θέση του στην κλινική που εργαζόταν, καταφέρνει όμως να προσληφθεί στο ιδιωτικό ιατρείο του Δρ Ρόμπερτ Ντάλριμπλ (Τζόναθαν Πράις), του πιο γνωστού κι επιτυχημένου επιστήμονα σε γυναικείες ιατρικές υποθέσεις. Ως ειδικός σε θέματα υστερίας, ο Δρ Ντάλριμπλ θορυβημένος από μια επιδημία που ταλαιπωρεί τις γυναίκες και προκαλεί συμπτώματα όπως κλάμα, νυμφομανία, ψυχρότητα και μελαγχολία, ο διάσημος γιατρός έχει επινοήσει μια θεραπεία που βασίζεται στο πυελικό μασάζ. Ο χώρος αναμονής των δύο συνεργατών σφύζει από πελάτισσες, όμως τα χέρια του νεαρού Μόρτιμερ τον προδίδουν κι ο γοητευτικός γιατρός υποφέρει από κράμπες. Εκτός αυτού, υποφέρει κι από ένα σοβαρό δίλημμα καθώς το ενδιαφέρον του μοιράζεται ανάμεσα στις δύο εντελώς διαφορετικές κόρες του αφεντικού του: από την μια, η σεμνή και καλοαναθρεμμένη Έμιλι Ντάλριμπλ (Φελίσιτι Τζόουνς) είναι το πρότυπο της βικτωριανής αρραβωνιαστικιάς, από την άλλη, η θυελλώδης Σαρλότ (Μάγκι Τζίλενχαλ) εκπροσωπεί την απειλητική γοητεία του φεμινισμού στο ξεκίνημα του. Με την βοήθεια του ηλεκτρισμού και του πλούσιου και ανοιχτόμυαλου φίλου του Έντμουντ Σεντ Τζον-Σμιθ (Ρούπερτ Έβερετ) ο Μόρτιμερ εφευρίσκει ένα μηχάνημα που θα "θεραπεύσει" τον γυναικείο πληθυσμό και θα φέρει επανάσταση στα συντηρητικά σαλόνια του Λονδίνου.


 Η Τάνια Γουέξλερ εκμεταλλεύεται μία εφεύρεση και ένα πραγματικό πρόσωπο (Μόρτιμερ Γκράνβιλ) για να θίξει το θέμα της σεξουαλικότητας σε ένα εντελώς καθωσπρέπει περιβάλλον, επωφελούμενη από το αγγλικό χιούμορ στις επίμαχες σκηνές. Η ταινία παίζει με τα όρια της ταινίας εποχής και της ιστορικής λόγω του καλά μελετημένου σεναρίου, εμπλουτίζοντας τις εγκυκλοπαιδικές γνώσης του θεατή με ενδιαφέροντα στοιχεία. Δεν σταματά όμως εκεί. Με την παρουσία της Μάγκι Τζίλενχαλ και του Χιου Ντάνσι (που του πάει πολύ το βικτωριανό στυλ!) και της περίεργης έλξης μεταξύ τους η ταινία αποκτά χαρακτήρα ρομαντικής κομεντί, ευτυχώς όχι τόσο γλυκανάλατης όσο μας έχει συνηθίσει το Hollywood. Η κυρία Μάγκι, πάντα γλυκύτατη, σε έναν ρόλο που της πάει πολύ, και ο κύριος Χιού, πάντα γοητευτικός και εξαιρετικός ηθοποιός, και οι δύο με πολύ καλές ερμηνείες. Αυτό που ίσως λείπει είναι η χημεία μεταξύ τους που χάνεται σε κάποιες σκηνές. Παρ' όλα αυτά, οι γαργαλιστικές καταστάσεις και το τολμηρό χιούμορ θα σας κάνουν να απολαύσετε την ταινία.

Άλλωστε, τα πάντα γίνονται για την ικανοποίησή σας!


*  Η ταινία προβάλλεται από σήμερα, 26 Ιουλίου στους κινηματογράφους,, από την Feelgood.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ο Δικτάτορας - The Dictator

Ο Σάσα Μπάρον Κόεν έρχεται να μας εκπλήξει για ακόμα μία φορά μετά τα επιτυχημένα "Bruno" και "Borat" με μια πολιτική σάτιρα, σε σκηνοθεσία του Λάρι Τσαρλς.

Πλοκή (cine.gr): Ο δικτάτορας στρατηγός-ναύαρχος Αλαντίν προσπαθεί να αποτρέψει κάθε απόπειρα εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στη χώρα του, τη Γουαντίγια, που τόσο... στοργικά καταπιέζει! Καλωσορίσατε, λοιπόν, στη Γουαντίγια, ένα Βορειοαφρικανικό «κρατίδιο» που θα μπορούσε άνετα να είναι το νέο Ντουμπάι, αν δεν είχε για αρχηγό του τον δικτάτορα στρατηγό-ναύαρχο Αλαντίν που αρνείται πεισματικά να αφήσει το θρόνο του, παρά τις δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα. Μάλιστα, υπό τη απειλή της εξόδου της χώρας του από τα Ηνωμένα Έθνη, ο στρατηγός αναγκάζεται να πάει για πρώτη φορά στην Αμερική προκειμένου να αντιμετωπίσει τις παράλογες αυτές κατηγορίες…

 Ο Σάσα Μπάρον Κόεν είναι ίσως ο μοναδικός ηθοποιός του Hollywood που αυτήν την στιγμή κάνει σάτιρα. Το έχουμε δει, άλλωστε, στα δύο προηγούμενα του έργα που είχαν την μορφή ψευδοντοκιμαντέρ και κατάφεραν να ειρωνευτούν πολύ έξυπνα τους πάντες. Τώρα, όμως, ο "Δικτάτορας" δεν ακολουθεί αυτόν τον δρόμο. Η ταινία πραγματεύεται ένα πολύ καίριο θέμα: την "δημοκρατία" και την έλλειψη αυτής, ένα θέμα που δίνει τροφή για σάτιρα. Είναι όμως δομημένη πάνω σε ένα αρκετά ελλιπές σενάριο και χάνει ευκαιρίες να γίνει ακόμα πιο καυστική. Παρ' όλα αυτά κερδίζει από τον πρωταγωνιστή, που χωρίς την τολμηρή του ερμηνεία η ταινία δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Ο "Δικτάτορας" παίζει με την πολιτική ορθότητα και τα ταμπού, με το καλό και το κακό χιούμορ, αυτό που σε κάνει από την μία να θες να γελάσεις και από την άλλη να απογοητευτείς. Προσωπικά, υπήρχαν στιγμές που απόλαυσα την γελοιότητα και την επιτηδευμένη κακογουστιά και άλλες που με έκαναν να αναθεωρήσω την έννοια του χιούμορ. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία φλερτάρει με τα όρια του καλού αστείου και της προσβολής και εξαρτάται από τον κάθε θεατή στο πως θα το εκλάβει. Εμένα μ' άρεσε. Δείτε την και αποφασίστε. 'Αλλωστε δημοκρατία έχουμε! Μάλλον...

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 19 Ιουλίου.


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη - Salmon Fishing in the Yemen


"Κάνε το αδύνατο, δυνατό" μας προτρέπει η ταινία της βδομάδας, μια βρετανική κωμωδία από τον σκηνοθέτη Λάσε Χάλστρομ. Πρωτότυπο σενάριο, σατυρική διάθεση με τους Εμιλι Μπλάντ και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δελεαστικό(;).

Πλοκή (cine.gr):Ο Δρ Άλφρεντ Τζόουνς, επιτυχημένος ιχθυολόγος, εξαναγκάζεται να αναλάβει τη δημιουργία ενός ποταμού στα υψίπεδα της Υεμένης, παρόλο που θεωρεί την ιδέα παράλογη. Οι πολιτικές μηχανορραφίες δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο και πρέπει να βρει τρόπο να μεταφέρει δέκα χιλιάδες σολομούς στη μέση της ερήμου... και να τους «πείσει» να κολυμπήσουν εκεί. Αυτός που γέννησε την ιδέα είναι ένας ευσεβής και πλούσιος σεΐχης, του οποίου η αγάπη για το ψάρεμα σολομών και η αμετανόητη πεποίθησή του ότι το αδύνατο είναι δυνατό, τελικά εμπνέουν το Φρεντ, κατανικώντας τις όποιες ενστάσεις του.



Ο τίτλος της ταινίας, μεταξύ μας, δεν σου προκαλεί το ενδιαφέρον. Αλλά η πλοκή της και οι πρωταγωνιστές σε διαψεύδουν από το πρώτο δεκάλεπτο. Το εσωτερικό σύμπαν της ταινίας είναι καλοφτιαγμένο και  οι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι. Ο ΜακΓκρέγκορ είναι χαριτωμένος και η γλυκιά Μπλαντ προσδίδει μια ζωντάνια που χρειαζόταν.


Όμως το πρόβλημα είναι αλλού. Ενώ, βάσει πλοκής, υπάρχει η δυνατότητα να επεκταθούν τα όρια της ταινίας έξω από την κλασσική συνταγή της ρομαντικής κομεντι, ο Χάλστρομ δεν φαίνεται να θέλει να πάρει αυτό το ρίσκο. Το πολιτικό σκηνικό πίσω από την υπόθεση, με τις διπλοματικές σχέσεις της Βρετανίας με την Υεμένη και το πολιτικό μάρκετινγκ, δίνει τροφή για σάτυρα που για άλλους θα ήταν βούτυρο στο ψωμί. Ενώ γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια με την εκπρόσωπο τύπου του Βρετανού πρωθυπουργού, Πατρίσια Μάξγουελ,(Κριστίν Σκοτ Τόμας) η οποία δίνει ρεσιτάλ με καθαρόαιμη αγγλική σάτιρα, το εγχείρημα μένει ημιτελές. Μετά από κάποιο σημείο, βλεπουμε μόνο το ερωτικό "πλησίασμα" των δύο πρωταγωνιστών και η ταινία μετατρέπεται σε μια ακόμη ρομαντική κομεντί που νομίζουμε ότι έχουμε ξαναδεί.Τελικά ο Χάλστρομ φαίνεται να μπλέκεται με πολλά θέματα που τελικά δεν μπορεί να διαχειριστεί πλήρως.

Αν όμως είστε από αυτούς που πιστεύουν στα θάυματα και στο παραμυθένιο ακατόρθωτο, μπορεί να... ψαρέψετε κάτι αξιόλογο, εκτός από σολομούς στην Υεμένη.

Η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες από τις 5 Ιουλίου.



Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Επιστροφή στον Έρωτα- La Delicatesse

Γαλλικός κινηματογράφος, έρωτας και Οντρέ Τοτού. Η πρόταση της βδομάδας, μια ρομαντική κομεντί με την γλυκιά πρωταγωνίστρια να βρίσκει αυτό που ζητά στο πιο απρόσμενο μέρος.

Πλοκή(cine.gr):Η Ναταλί είναι νέα, όμορφη κι ερωτευμένη. Όταν, όμως, ο σύζυγος της σκοτώνεται σε δυστύχημα, η Νάταλι σκληραίνει τον εαυτό της κι αφοσιώνεται μονάχα στην καριέρα της. Τρία χρόνια αργότερα, είναι μια σκληρή επαγγελματίας που δεν αφήνει κανέναν να μπει στην καρδιά της, ειδικά ο αντιπαθητικός και σεξιστής αφεντικός της, Σαρλ. Στην δουλειά είναι, όμως, κι ο ντροπαλός Σουηδός Μάρκους που θα αποτελέσει την ελπίδα της Ναταλί για κάτι το ρομαντικό.

Η Ναταλί έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον μετά από το άσχημο παιχνίδι της μοίρας και έχει κλειστεί στον εαυτό της χτίζοντας ψηλά τείχη γύρω της. Μια μέρα όμως, χωρίς να ξέρει το γιατί, αρπάζει το ντροπαλό και αδιάφορο μέχρι τότε συνάδελφο της Μάρκους, και του δίνει ένα φιλί. Τα τείχη σιγά σιγά γκρεμίζονται και το ζευγάρι ξεκινά ένα όμορφο ταξίδι για τον έρωτα.

Η ταινία, σε σκηνοθεσία των αδελφών Στεφάν και Νταβίντ Φενκινός, ακολουθεί την κλασσική συνταγή των rom com, ευτυχώς με περισσότερο έξυπνο χιούμορ και συναίσθημα από άλλες του είδους. Παρακολουθούμε την προσπάθεια της Ναταλί να συνεχίσει την ζωή της μετά από πολλά χρόνια πένθους, με τον πιο αναπάντεχο υποψήφιο και, συνεπώς αυτό που προκαλεί (μάλλον λίγο τεμπέλικα) το περισσότερο γέλιο είναι η διαφορά στους χαρακτήρες των δύο πρωταγωνιστών. Ο κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η Οντρέ Τοτού (όπως και στο Αμελί) και πολλές φορές ο Φρανσουά Νταμιέν, ή αλλιώς Μάρκους, μοιάζει να είναι ένας χαριτωμένος αλλά γελοίος κομπάρσος.

Όμως η ταινία κερδίζει αλλού το κοινό της. Η σκηνοθετική προσέγγιση του πένθους της Ναταλί και η όμορφη μετάβαση στον έρωτα γίνεται σωστά και με ευαισθησία. Οι δύο ηθοποιοί μοιράζονται μια πρωτοφανή χημεία κυρίως λόγω της μετρημένης ερμηνείας του Νταμιέν και της αξιαγάπητης Τοτού που ενσαρκώνει την σφιγμένη και κατά βάθος συναισθηματική Ναταλί. Έτσι πριν ακόμα από την τελευταία σκηνή του "Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" αυτοί οι δύο θα σας έχουν κερδίσει.