Αν... - What if...

Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου... Λοιπόν, πριν πω τίποτα άλλο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν συμπαθώ τον Παπακαλιάτη. Ποτέ δεν τον συμπαθούσα και γι' αυτό είδα την ταινία με μεγάλη επιφύλαξη. Όλα είναι θέμα προοπτικής. Αποφάσισα λοιπόν μέρες που είναι, να κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτό το κείμενο δεν είναι πρόταση αλλά "αντιπρόταση". Σόρρυ, Χριστόφορε!

Πλοκή: Ο Δημήτρης και η Χριστίνα γνωρίζονται και ερωτεύονται και κάνουν οικογένεια. Τί θα γινόταν όμως αν ο Δημήτρης δεν πήγαινε βόλτα τον σκύλο του εκείνη την μέρα και δεν γνώριζε την Χριστίνα; Δύο εκδοχές της ίδιας ιστορίας, με φόντο την Αθήνα της κρίσης και με θέμα τον έρωτα και την μοίρα.

Κατ' αρχάς, όλη η ταινία είναι ο Παπακαλιάτης. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σε όλη του την καριέρα φτιάχνει ρόλους για τον εαυτό του για να φανεί ως ο πιο πονεμένος-ερωτευμένος-χτυπημένος από την μοίρα-ψαγμένος τύπος. Έτσι κι εδώ. Όλοι οι ρόλοι επισκιάζονται από τον Δημήτρη και στο τέλος δεν εμβαθύνουμε σε κανέναν. Και είναι κρίμα γιατί η συμμετοχή της Μάρω Κοντού και του Γιώργου Κωνσταντίνου είναι μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, αλλά χάνεται.

 Επίσης, όσο προχωρούσε η πλοκή χτυπούσα το κεφάλι μου από βαρεμάρα και μετάνιωνα που δεν βλέπαμε στην διπλανή αίθουσα το "Χόμπιτ". Τουλάχιστον αυτό θα είχε καλύτερους διαλόγους. Το γλυκανάλατο σε όλο του το μεγαλείο. Καμία διαφορά από τις τηλεοπτικές σειρές του σκηνοθέτη. Άσκοποι διάλογοι (και με σκυλιά...), καυγάδες που καταλήγουν σε αδιέξοδο, έρωτες με "βάθος" από το πουθενά, σκηνές σεξ με σκοπό να ανάψει το κοινό, χωρίς να τα καταφέρνει. Και πολλά κλισέ. Γενικά, η ταινία είναι ένα μωσαϊκό από σκηνές και καταστάσεις που κάπου έχουμε ξαναδεί, που κάτι μας θυμίζουν αλλά δεν ξέρουμε τι, με αποτέλεσμα να μπορείς να προβλέψεις τί θα γίνει δύο σκηνές πριν αυτό συμβεί. Βαρετό.

Παρ' όλα αυτά, ο Παπακαλιάτης κάνει μια φιλότιμη αλλά ανεπαρκή προσπάθεια να εγκλιματιστεί στην μεγάλη οθόνη χρησιμοποιώντας κάποια σκηνοθετικά ευρήματα, που, όμως, βγάζουν μάτι. Ο περίπατος που κάνει το ζευγάρι στα στενά της Πλάκας, και περνούν οι εποχές κι αυτοί αλλάζουν ρούχα, με έκανε να θέλω να το κλείσω... Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα. Επίσης, ο άνθρωπος έχει βγάλει το σκυλί του Μοναξιά... Μιλάει με την Μοναξιά του. Η Χριστίνα σκοτώνει την Μοναξιά του. Μας θεωρεί χαζούς. Και να μην ξεχνάμε τα κοινωνικο-οικονομικά σχόλια του Παπακαλιάτη, ε! Γέλασα.

Και φυσικά όλα αυτά περιτριγυρισμένα από αμπελοφιλοσοφίες για την μοίρα και τον έρωτα...

Το γούστο είναι υποκειμενική υπόθεση. Πάντως η εμπορική επιτυχία της ταινίας ήταν εξ' αρχής δεδομένη. Ήταν η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή του τηλεοπτικού σκηνοθέτη που είναι ο καλύτερος ίσως στο να κρατάει τους τηλεθεατές του στην οθόνη με πολύ λίγα μέσα. Οπότε μάλλον, το πείραμα πέτυχε.

Το trailer της ταινίας εδω.

Εγώ πάντως προτιμώ αυτό το "Αν". 

 

 Καλές γιορτές! :)