Django, ο Τιμωρός - Django Unchained

Η καινούργια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο είναι γεγονός. Έχει ήδη χαρακτηριστεί "Ταινία της Χρονιάς" από κάποιους και αριστούργημα από άλλους. Δεν θα αρνηθώ κανέναν από τους δυο τίτλους αλλά θα προσθέσω ακόμη έναν. Must-see.

Πλοκή : Αμερικάνικος Νότος, δύο χρόνια πριν τον Εμφύλιο. Ο Django είναι ένας απελευθερωμένος σκλάβος. Τον ελευθέρωσε ο Dr. King Schultz, πρώην οδοντίατρος και νυν κυνηγός επικηρυγμένων, για να τον βοηθήσει να βρει τρεις κακοποιούς που πρέπει να σκοτώσει. Μετά από αυτήν την υπόθεση και αφού ο Django τελικά αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος, ο Schultz τον κρατάει στο πλάι του μέχρι το τέλος του χειμώνα, με την υπόσχεση ότι μετά θα τον βοηθήσει να βρει την γυναίκα του, την οποία έχασε σε σκλαβοπάζαρο. Τα ίχνη της κοπέλας οδηγούν στον Calvin Candie, τον ιδιοκτήτη της “Candyland” μιας κακόφημης φυτείας όπου οι άντρες σκλάβοι ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου, ενώ οι γυναίκες σκλάβες κακοποιούνται σεξουαλικά.

Ο Ταραντίνο στρέφεται πάλι στον αγαπημένο του Αμερικάνικο Νότο, με ένα απολαυστικό σπαγγέτι γουέστερν, για να αποδείξει δύο πράγματα. Ένα, ότι δεν έχει χάσει το ταλέντο του και δύο, ότι το μυαλό του μπορεί να κατεβάσει υπέροχα πράγματα. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης καταφέρνει για ακόμα μία φορά να κρατήσει το κοινό και να μην το αφήσει μέχρι την τελευταία ατάκα, παρά την μεγάλη διάρκεια της ταινίας (165'). Σκηνές βίας διαδέχονται έξυπνους διαλόγους και το γνωστό καυστικό χιούμορ του Ταραντίνο χαλαρώνει λίγο την ατμόσφαιρα. Πλάνα ζωγραφιές και πιστόλια που βρίσκουν το στόχο σχεδόν αυτόματα, αίμα και εκρήξεις που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό λάτρη των αμερικάνικων μπλοκμπάρστερ. Και εκεί κοντά στο τέλος, όταν έχει χτίσει όση ένταση χρειάζεται, δίνει φινάλε με μία σκηνή-ξεκαθάρισμα, που επιφέρει την κάθαρση με τον πιο θεαματικό τρόπο.

Ο Ταραντίνο όμως δεν σταματά μόνο στο θέαμα και παίζει με την ιστορία, όπως και πριν τέσσερα περίπου χρόνια με τους "Άδωξους Μπάσταρδους".  Όπως και τότε με τους Εβραίους και την εκδίκηση τους, εδώ ο Ταραντίνο δίνει όπλο και εξουσία σε έναν έγχρωμο σκλάβο σε μια πολύ επικίνδυνη κοινωνικά εποχή. Φτύνει το Χόλιγουντ στα μούτρα, όπως πάντα του άρεσε να κάνει και γράφει την δική του ιστορία με θράσος και αίμα. Άλλωστε είναι από τους λίγους τόσο εμπορικούς σκηνοθέτες που αλλάζει το πολιτικά ορθό και το κάνει κτήμα του. O σεναριογράφος Ταραντίνο εδώ δημιουργεί αριστοτεχνικά μια πλοκή που ξεκινά από χαμηλά και γιγαντώνεται σταδιακά, χωρίς να κουράζει δίνοντας πάντα υλικό. Κάθε κεφάλαιο, στα οποία θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ταινία, όπως η απελευθέρωση του σκλάβου, η σύλληψη των τριών εγκληματιών και η αναζήτηση της γυναίκας του Django, θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για μια ολόκληρη ταινία ξεχωριστά. Δίνεται τόσο μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια και δεν μένει κανένα ερώτημα αναπάντητο.

Η προσοχή στην λεπτομέρεια δεν φαίνεται μόνο στο σενάριο αλλά και στην επιλογή των ηθοποιών. Ο Ταραντίνο, που συνήθως "ξαναπιάνει" ηθοποιούς που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν (βλ. Uma Thurman), έτσι κι εδώ  επιστρατεύει πάλι τον Samuel L. Jackson του Pulp Fiction και τον Christoph Waltz των Μπάσταρδων, σε αντίστροφους ρόλους ο καθένας. Ο Jackson υποδύεται τον υπηρέτη του Calvin Candie που μισεί τους μαύρους και τους θεωρεί άξιους μόνο για σκλάβους και ο Waltz τον ανοιχτόμυαλο Γερμανό Dr. King Schultz που ελευθερώνει τον Django και τον βοηθά να πάρει εκδίκηση. Και είναι και οι δύο εξαιρετικοί στον ρόλο τους. Αυτός όμως που απογειώνει την ταινία είναι ο Jamie Foxx που μοιάζει ο καταλληλότερος για το πρωταγωνιστικό ρόλο. Αποκάλυψη ήταν η συμμετοχή του Leonardo DiCaprio, ως του αιμοδιψή μεγαλοκτηματία Candie, που κατάφερε να δώσει στον ρόλο την σκληρότητα και την υπεροψία που έπρεπε ώστε να τον μισήσει το κοινό. Επίσης, ο ίδιος ο Ταραντίνο, που από ό,τι φαίνεται του αρέσει να αυτοσαρκάζεται, συμμετέχει στην ταινία σε έναν ασήμαντο ρόλο για πέντε μόνο λεπτά αλλά ο τρόπος που κάνει έξοδο είναι... εκρηκτικός. Τέλος, ένα ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσε να γραφτεί για την μουσική που ντύνει την ταινία την οποία επιμελείται ο σκηνοθέτης προσωπικά, ο οποίος διαλέγει κομμάτια πριν ακόμα ξεκινήσει την ταινία.  

Το Django Unchained είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τον τελευταίο καιρό, και αυτό το λέω με αντικειμενικότητα. Προσφέρει θέαμα, σασπένς και γέλιο με τον ιδιαίτερο τρόπο του Ταραντίνο που όλοι απολαμβάνουμε. Γι' αυτό η ταινία είναι Must-see!

Υ.Γ.: Η ταινία προβάλλεται από σήμερα 17 Ιανουαρίου στις Ελληνικές αίθουσες. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι υποψήφια για 5 Βραβεία Όσκαρ.