Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Ένας Άδωξος Μπάσταρδως

Οι ταινίες του γεμάτες αίμα, βία, σεξ και ναρκωτικά. Κλασσικά μοντέλα αυτοκινήτων και χαρακτήρες μοναδικοί και προβληματικοί. Διάλογοι και όπλα που στρέφονται πότε στους χαρακτήρες και πότε στους θεατές. Μουσικές που μόνο στα δικά του φιλμ θα μπορούσαν να αναδειχτούν και να ταιριάξουν τόσο αριστουργηματικά.

Ο λόγος για τον Quentin Tarantino. Έναν σκηνοθέτη που τον καταλαβαίνεις ίσως από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας. Ένας άνθρωπος, ίσως λιγάκι πειραγμένος, κατά πολλούς, που λατρεύει το σινεμά και γι' αυτό αποφάσισε να το κάνει δικό του. Και αν ρωτάτε εμένα το καταφέρνει!

Κοντεύει τα 50, γεννημένος στο Τεννεσί, από μητέρα μισή Ιρλανδή και μισή Τσερόκι και πατέρα με ιταλικές ρίζες, παράτησε το σχολείο στα 16 για να φτιάξει ταινίες. Δεν χρειάζεται όμως να ξέρουμε περισσότερα για την ζωή του για να καταλάβουμε ποιός είναι, αφού οι ίδιες του οι ταινίες κάνουν αυτή τη δουλειά. Κάθε ταινία και διαμάντι: Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994), Kill Bill vol. 1 & 2 (2003-2004), Sin City (ως guest star director πλάι στον φίλο του Robert Rodriguez) (2005), Death Proof (2007), Inglourious Basterds (2009).

Ο Tarantino αγαπά το σινεμά, τις δυνατές μουσικές και την ισπανική κιθάρα και τα κλασσικά μοντέλα αυτοκινήτων. Επηρεάστηκε από τους αγαπημένους του Brian de Palma, Martin Scorsese, Sergio Leone και Jean-Luc Godard και αυτό φαίνεται στα ιδιαίτερα πλάνα και στις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων. Αψεγάδιαστα πλάνα που θα μπορούσαν άνετα να θεωρηθούν έργα τέχνης αν τα βάζαμε σε καμβά και σκηνές με σωστά ζυγισμένη σιωπή και ένταση συνθέτουν μια μοναδική ατμόσφαιρα σε κάθε του ταινία. Και όλα αυτά ντυμένα με το πιο κατάλληλο soundtrack, που επιλέγει ο ίδιος και μάλιστα πριν καν ακόμη ξεκινήσει την ταινία. Κάτι ακόμα που τον κάνει ξεχωριστό είναι πως δεν διστάζει να πειραματιστεί με διαφορετικά μοτίβα και σκηνοθετικές τεχνικές σε κάθε του ταινία, όπως για παράδειγμα στο σπονδυλωτό Pulp Fiction και στο χωρισμένο σε κεφάλαια Kill Bill 1&2, αναζητώντας έτσι και ο ίδιος τα όρια και τις δυνάμεις του. Πέρα από αυτό, φαίνεται να του αρέσει να “τεστάρει” και τις δικές μας αντοχές με βία και ναρκωτικά, δοσμένα με φυσικότητα και απόλυτη συνάφεια με το περιβάλλον που δημιουργεί (βλ. Pulp Fiction). Τολμά να ασκήσει κριτική μέσα από τους διαλόγους και τις εικόνες του στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου ( π.χ. η εικόνα του κινηματογράφου που καίγεται στο Inglourious Basterds) χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά των Χολιγουντιανών συναδέλφων του.
Η φονκή Uma Thurman ως Beatrix Kiddo aka The Bride.

Όσοι έχουν δει και έχουν προσέξει τις ταινίες του θα έχουν καταλάβει πως οι χαρακτήρες που δημιουργεί είναι μεν ουτοπικοί αλλά συνάμα αληθινοί και ολοκληρωμένοι. Ποτέ δεν αφήνει έναν χαρακτήρα χωρίς να τον αναλύσει και να μας δείξει το παρελθόν του, τις αδυναμίες και τα προτερήματα του. Δίνει μεγάλη βάση στους διαλόγους,, χωρίς ποτέ αυτοί να είναι περιττοί. Ακόμα και στους Άδωξους Μπάσταρδους (τα ορθογραφικά είναι για να αποφύγει την λογοκρισία) που απογοήτευσαν πολλούς λόγω έλλειψης δράσης, οι διάλογοι χτίζουν ένταση πριν βγουν τα όπλα. Οι ήρωες του μιλούν για cult ταινίες, μουσικές και σειρές, για το παρελθόν τους και τις εμπειρίες τους, άσχετα σχεδόν πάντα με την πλοκή, δίνοντας μας μια ευκαιρία να τους γνωρίσουμε και μέσα από αυτούς να γνωρίσουμε και τον σκηνοθέτη.

Εκτός αυτού, ο Tarantino αγαπά πολύ τις γυναίκες του. Τους δίνει όπλα για να επιτεθούν και όχι για να αμυνθούν. Δεν τις θεωρεί αδύναμες. Η Uma Thurman, η μούσα του, στο Kill Bill 1&2 σκοτώνει για να πάρει εκδίκηση για το παιδί της, στο Pulp Fiction είναι επικίνδυνος πειρασμός για τον Travolta ως Mia Wallace, χωμένη στα ναρκωτικά και στην εξουσία. Στο Death Proof, η Rosario Dawson και η παρέα της γίνονται θύματα του Kurt Russell άθελα τους, ενώ τα κορίτσια της σκληρής stunt woman Zoe Bell παίρνουν το αίμα τους πίσω με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Δίνει στις γυναίκες του μεγάλα όπλα και δυνατά αυτοκίνητα κάνοντας τες ίσως ανώτερες των ανδρών, λέγοντας σου να τις σέβεσαι, να τις φοβάσαι και να τις αγαπάς ταυτόχρονα.

Ο Tarantino είναι από αυτούς που μπορεί να μισήσεις και να τον αγαπήσεις για τους ίδιους λόγους. Αν είστε από αυτούς που τον αγαπούν ελπίζω αυτό το αφιέρωμα να σας άρεσε. Αν πάλι είστε από τους άλλους, εγώ ένα δίκιο σας το δίνω! Και αν δεν έχετε παρακολουθήσει την δουλειά του κάντε το και θα με θυμηθείτε!!
Πριν τους τίτλους τέλους στο Death Proof

3 σχόλια:

  1. Ποιος θα μου λύσει την απορία γιατί το "Μπάσταρδως" το γράφουν με "ω";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Giannis Amanatidis: Διότι ο αγγλικός τίτλος είναι επίτηδες ανορθόγραφος, κάτι που μεταφέρθηκε και στον ελληνικό.
    @Συνεπής Φοιτήτρια(γελάω με το nick): Καλά όλα αυτά, κι εγώ αγαπώ (κάποιες) ταινίες του Tarantino, αλλά πλέον τον θεωρώ αγρίως υπερεκτιμημένο -- ή τουλάχιστον αποτυχημένο εσχάτως ως προς τις απαιτήσεις που προκάλεσαν οι πρώτες του δουλειές... Με αρχή το Kill Bill, κάθε του δουλειά είναι χειρότερη από την προηγούμενη... Επαναλαμβανόμενα μοτίβα, εμμονή σε σκηνές που δεν προωθούν ούτε την πλοκή ούτε τη δράση ούτε την ψυχολογία των χαρακτήρων, κακογραμμένοι διάλογοι. Επαναπαύθηκε στη φήμη του και στην επιτυχία του. Ταπεινή μου άποψη :P :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Γιάννης: Καπου ειχα διαβασει οτι ο αγγλικος τιτλος ηταν επιτηδες ανορθογραφος για να μην του την πουνε και να μην τον λογοκρινουν.
      @neithan: οι γνωμες διηστανται γενικα, με οσους κι αν εχω μιλησει. αλλοι τον λατρευουν αλλοι τον μισουν. Εχει το δικο του στυλ και αν το ψαξεις λιγο (που πιστευω το εχεις κανει) πολλες φορες υπαρχουν συνδετικοι κρικοι αναμεσα στις ταινιες του . Κατ'εμε ειναι ενα κεφαλαιο μονος του. Αλλα τι να πεις? περι ορεξεως...

      Διαγραφή