Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Το Δέρμα που Κατοικώ (La piel que habito)

Παίζουν: Antonio Banderas, Marisa Paredes, Elena Anaya, Jan Cornet, Roberto Alamo, Blanca Suarez.

Η επιστροφή του αγαπημένου Pedro Almodovar με μια ταινία που χαρακτηρίστηκε από κάποιος ως ένα από τα πιο ώριμα έργα του. Διαστροφικό, ανήθικο, καθηλωτικό και υπέροχο. 

Η ιστορία έχει ως εξής. Ένας διακεκριμένος και εκκεντρικός πλαστικός χειρούργος ζει απομονωμένος στο σπίτι-εργαστήριο του κάπου στο Τολέδο, μαζί με την οικονόμο του που τον έχει μεγαλώσει. Στο σπίτι κρατάται αιχμάλωτη μια μυστηριώδης γυναίκα, την οποία ο επιστήμονας χρησιμοποιεί ως πειραματόζωο για να τελειοποιήσει τις μελέτες του πάνω στο ανθρώπινο δέρμα με καθόλου ορθολογικές μεθόδους... Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα για την πλοκή, καθώς το κύριο συστατικό της ταινίας είναι οι ανατροπές μέσα από αναδρομές που ξετυλίγουν τον μύθο και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Πράγματι, από τις πρώτες σκηνές η ταινία γεννά απορίες που βρίσκουν λύση για να ανατρέψουν τα πάντα και να αλλάξουν το σκηνικό.

Το χαρακτηριστικό της ταινίας είναι η διαστροφή και η έλλειψη ηθικής. Κλινική αποστείρωση στις ανθρώπινες σχέσεις και χειρουργικά μελετημένες κινήσεις, όπως αυτές ενός επιστήμονα. Μπορεί να υπάρξει αγάπη σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Ενώ νομίζεις ότι δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός και κανένα συναίσθημα, η ατμόσφαιρα αποπνέει μια παράξενη οικειότητα, μια ανάγκη για προστασία. Συναισθήματα που κρύβονται πίσω από μια οθόνη παρακολούθησης, μια κλειδωμένη πόρτα και ένα παγωμένο όμορφο πρόσωπο. Τα τείχη που χτίζουμε γύρω μας σαν άμυνα μπορούν να πέσουν όταν πιστεύουμε ότι δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο, όταν έχουμε χάσει ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ένα από τα αγαπημένα θέματα του Αλμοδόβαρ, η ταυτότητα, θίγεται και εδώ. Ποιοι είμαστε και γιατί; Συνεχίζουμε να είμαστε αυτό που ήμασταν; Θέτει αυτά τα ερωτήματα και σε αφήνει να τα απαντήσεις μόνος σου. Δεν θα σε βοηθήσουν οι χαρακτήρες, αλλά μόνο οι εικόνες και τα νοήματα. Πλάνα που δίνουν έμφαση στο σώμα και τις κινήσεις, σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που προσπαθούν να ζήσουν. Οι χαρακτήρες είναι κλειστοί, αποστειρωμένοι και τα κίνητρα τους κρυφά μέχρι το τέλος και την λύση του μυστηρίου. Μέσα από ενδιάμεσες αποκαλύψεις, ο σκηνοθέτης σου δίνει κάτι να πιστέψεις για να στο ακυρώσει στην συνέχεια. Παίζει με το μοντάζ όχι για να σε μπερδέψει αλλά για να σε κρατήσει σε εγρήγορση. Και το καταφέρνει. Το κλίμα της ταινίας είναι ήρεμο, χωρίς ατμοσφαιρική μουσική και κλάματα. Παρ' όλα αυτά νιώθεις ότι σε συνεπαίρνει χωρίς να το βαριέσαι.

Ένα αλμοδοβαρικό φιλμ που θα παίξει με την αντίληψη σου και θα σε μπερδέψει. Αλλά θα σου αρέσει αν και κάπως βαρύ και δύσκολο. Συμβουλή: Να προσέξεις τις εικόνες, τα σώματα και τα σύμβολά και όχι τον Banderas, που με ξένισε λιγάκι.


2 σχόλια:

  1. Όχι! Όχιιι! Δεν την είδα αυτή την ταινία! Οκ. Όταν ξεκινάς να δεις Almodovar, ξέρεις πως είναι διεστραμένος, είσαι προετοιμασμένος να αντέξεις κάθε παρανοϊκή ιδέα που σκέφτηκε να σκηνοθετίσει και κάθεσαι στον καναπέ σου-στη γωνία και το αντέχεις. Κάτι σαν extreme sport. Αλλά αυτή τη φορά το παρατράβηξε...όχι ρε φίλε. δεν την είδα ποτέ. delete.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην το αρνεισαι Μυρτω! Απόλαυσε το!! Ο Αλμοδοβαρ είναι εδω για να μας δείξει αυτά που δεν θα τολμούσαμε ποτέ να φανταστουμε μόνοι μας!!

      Διαγραφή