Πλοκή: Μια λευκή λιμουζίνα περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού του μέλλοντος και μεταφέρει έναν μυστηριώδη άντρα, τον κύριο Όσκαρ, από την μία ζωή στην άλλη. Σήμερα είναι πατέρας, διευθυντής, ζητιάνος, τέρας, δολοφόνος, θύμα...
Λίγες ταινίες έχουν γίνει για το σινεμά και αυτή είναι μία απ' αυτές. Στην πρώτη σκηνή, ο ίδιος ο σκηνοθέτης ξυπνά σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ξενοδοχείου και ακούει θορύβους μέσα από τον τοίχο. Σπάει τον τοίχο και αποκαλύπτεται μια αίθουσα κινηματογράφου, στην οποία όλοι οι θεατές κοιμούνται. Βλέπει ένα μωρό να περπατά προς την σκηνή και 2 μολοσσούς να το ακολουθούν απειλητικά. Η ταινία ξεκινά. Παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή να μεταμορφώνεται από επιχειρηματία σε ζητιάνο, από τέρας σε φονιά, από τραπεζίτη σε δολοφόνο. Δεν ξέρουμε ποιος είναι πραγματικά και δεν το ανακαλύπτουμε ποτέ. Το μόνο που μας λέει για τον εαυτό του είναι ότι αυτό που τον έκανε να ξεκινήσει, ήταν η γοητεία του να υποδύεται. Αυτή η γοητεία λένε ότι βρίσκεται στο μάτι του θεατή. Αλλά τί γίνεται όταν δεν υπάρχουν άλλοι θεατές;
Ο Όσκαρ δεν είναι ρόλος. Δεν είναι ούτε άνθρωπος. Είναι η υλοποίηση χαρακτήρων που ψάχνουν θεατές. Ο θάνατος δεν τον αγγίζει. Πεθαίνει, ξανασηκώνεται και συνεχίζει. Σκοτώνει τον εαυτό του και το κάνει να φανεί ως ατύχημα. Ζει και δεν ζει. Κάθε ώρα είναι διαφορετικός. Ζωντανός και νεκρός. Δεν είναι ένας αλλά άπειροι χαρακτήρες, ρόλοι που ενσαρκώνει καθημερινά, σε μια φανταστική πραγματικότητα, σε μια πραγματική φαντασία. Τα όρια είναι λεπτά και ο κινηματογράφος τα ξεπερνά.
Ο Carax κατάφερε να συγκεντρώσει τον κινηματογράφο σε μία ταινία, να μας δείξει ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα πάντα είναι δυνατά. Μια ταινία που δεν είναι δράμα, κωμωδία, μιούζικαλ ή αστυνομική. Μια ταινία που είναι ο κινηματογράφος. Εξερευνά τον νου μέσα από ένα παιχνίδι με την αντίληψη του λογικού και του παραλόγου. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει εικόνες-αριστουργήματα, μας ξαφνιάζει και μας γοητεύει.
Παρατηρώντας τον πρωταγωνιστή Denis Lavant σκεφτόμουν δύο πράγματα. Πρώτον πόσο περίεργη φυσιογνωμία είναι και δεύτερον ότι κανείς άλλος, πιο όμορφος, δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν τέτοιο ρόλο. Επίσης, οι ερμηνείες της Kylie Minogue και της Eva Mendes είναι εξαιρετικές και καταφέρνουν να μην επισκιαστούν.
Το Holy Motors βάζει στόχο να μιλήσει για τον κινηματογράφο και να τον αλλάξει. Το αν τα καταφέρνει τελικά είναι άλλο θέμα. Θα χαρακτηριστεί αριστούργημα ή δημιουργία ενός ψυχωτικού σκηνοθέτη, ή και τα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη.
Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Για όσους δεν την πρόλαβαν, θα προβάλλεται στις αίθουσες από 29 Νοεμβρίου. Σημειώστε την ημερομηνία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου