Ο πιο απλός τίτλος για μια ταινία γεμάτη. Ο πιο γεμάτος τίτλος για το πιο απλό και δυνατό συναίσθημα. Μια ταινία του Μίκαελ Χάνεκε που μιλά για δύο δυνάμεις αντίθετες και παράλληλες: την Αγάπη και τον Θάνατο.
Πλοκή (cine.gr): O Ζορζ (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους, η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα, η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.
Το θέμα το οποίο θίγει η ταινία είναι δύσκολο και φύσει δραματικό. Οποιοσδήποτε επέλεγε να εξιστορήσει την σχέση δύο ηλικιωμένων και την πορεία τους προς το τέλος, αφενός θα βασιζόταν στην "εύκολη" συγκίνηση του κοινού και αφετέρου μπορεί να έκανε λάθος προσέγγιση. Εδώ διακρίνεται το σκηνοθετικό ταλέντο και η μοναδικότητα του Μίκαελ Χάνεκε. Ο Χάνεκε κατάφερε να μιλήσει για αγάπη χωρίς να αναφέρει την λέξη, να μας δείξει ένα συναίσθημα που φαίνεται στις κινήσεις, στο βλέμμα, στο άγγιγμα, σε μια λέξη. Όχι επειδή κρύβεται αλλά επειδή είναι πλέον κομμάτι της προσωπικότητας του ατόμου. Ο Ζορζ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Αν και το τέλος της που έρχεται σιγά και οδυνηρά τον κατατρώει και τον ίδιο.
Παρακολουθούμε την αγάπη του ζευγαριού που ζει μετά από 60 χρόνια, χωρίς αναδρομές, χωρίς την αρχή, όχι το παρελθόν τους, αλλά το παρόν τους. Οι αργοί ρυθμοί της ταινίας δίνουν στον θεατή χρόνο να νιώσει και να μετατρέψει τις εικόνες σε συναισθήματα. Ένα ακόμα μαγικό του Χάνεκε είναι η χρήση της μουσικής. Σε ολόκληρη την ταινία σχεδόν δεν υπάρχει καμιά μελωδία εκτός οθόνης, παρά μόνο στην σκηνή της πρώτης νύχτας που παρακολουθούμε το ζευγάρι πριν το περιστατικό της Αν. Ο σκηνοθέτης δεν χρειάζεται την μουσική για να μας συνεπάρει κι αυτό είναι μοναδικό. Φυσικά, οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών είναι εξαιρετικές και απόλυτα φυσικές και είναι αυτές που ολοκληρώνουν το αριστούργημα.
Τέτοιου είδους ταινίες γίνονται σπάνια και είναι πολύ λίγες. Η "Αγάπη" είναι μια ταινία-ποίημα που εξυμνεί τη πιο σημαντική δύναμη του ανθρώπου με τον πιο απλό και μεστό τρόπο. Μετά από καιρό δεν θα θυμάσαι όλες τις εικόνες αλλά ό,τι ένιωσες θα σε σημαδέψει.
Άλλωστε, αυτό είναι το σινεμά: το συναίσθημα που σου μένει μετά.
(Η ταινία βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 4 Οκτωβρίου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου